Tuesday 5 February 2008

Θέλω αλλά δεν θέλω: η αρχή της σχιζοφρένιας!

Νιώθω να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια της νιότης μου δυο-δυο και να βλέπω τη ζωή μου να περνά σε mode fast-forward από μπροστά μου. Τα χέρια μου ρυτίδωσαν και η καρδιά μου μάτωσε από τον τοματοχυμό. Οι μαύροι κύκλοι στα πρησμένα μου μάτια...σημάδι εμφανές χιλιάδων καθαρισμένων κρεμμυδιών σε συνδυασμό με γοερό κλάμα. Τα αυτιά μου κουράστηκαν να σ' ακούν να λες " θέλεις να μείνουμε για πάντα παιδιά?"

......το πιο πάνω γράφτηκε σε μια κρίση πανικού μετά από 2 εβδομάδες ζωής...μακριά από γονείς, φίλους και λοιπά γνωστά πρόσωπα. Θέλω να μείνω παιδί...χωρίς να πάθω νευρικό κλονισμό!!!!!!!!!!!! αλλά όπως πάντα υπερβολική που είμαι πνίουμε σ'ενα ποτήρι νερό!!!

Υπτάμενες Αναλαμπές

Μακάρι να μπορούσα να δω πέρα από τη θάλασσα...ή έστω ν' αγγίξω με τις μύτες των ποδιών μου το βυθό της...


Να κάνω ένα μακροβούτι.... νιώσω τα παγωμένα νερά της να ξυπνούν το τεμπελιασμένο μου κορμί.
Και αφού θα έχω πάρει τη δύναμη του βυθού της... θα πάρω και φως απ' τον ήλιο και λίγο σύννεφο να γίνω παραμύθι.

Μα μένω μόνο απ' έξω...να αγναντεύω.... να κοιτάζω απ' το παράθυρο με μάτια γουρλωμένα την απέραντη ομορφιά της και με τις σκέψεις να στριφογυρίζουν.....